Kardelenim şiiri, Mehmet Durmaz şiirleri

Kardelenim Şiiri

Kardelen çiçeğini bilirmisin..
Hani kışın karın yağmasıyla kokuyu alıp toprağın bağrından çıkan
Seni ilk gördüğümde hayatımın kışında çıkan kardelene benzetmiştim
Hani o fedakar ve özel olan kardelen gibi görmüştüm seni.

O gün güzellerin şahını gördüm demiştim
Giyinmiş kuşanmış Al karelenmisti
Kime bakıp gülse hayat buluyordu sanki
Gülünce gözleri abı hayat gibiydi.

Kanatlar sevdaya değmişti artık
Ateşten kafese giren bedenim yaralıydı
Hangi tabip bu yarayı sarabilirdi bilinmez
Ya bu yaralarla yaşamayı öğrenecektim
Ya da aklımı çıkarıp atacaktım.

Karanlık yollar iyice kararmaya başlamıştı
Ay bile yüzüme bakmıyor gülmüyordu sanki
Dağlara mı sığınsam dedim, ama ne fayda
O bile yollarını kapatmıştı sanki.

Aşkın narı her yanımı sarmış nefes aldırmıyordu
Belki ateşimi söndürür diye denizden medet umarım demiştim
Fakat ne fayda.. O da bana dargındı sanki
Galiba ben yaklaştıkça denizde çekiliyordu.

Artık yol ikiye ayrılmış, ya sen gelecektin kışım bahara inkılap edecekti.
Kalan ömrüm seninle gülecek baharda açan çiçekler gibi hayat bulacaktı
Ya da ömür sermayem kasvetli günlere yer bırakıp kabz hali her yanımı kuşatacaktı.

Kalbime nedamet tohumları ekmeye başlamıştım
Onlar başak verdikçe ben yıkılıyordum
Yıkıp geçiyordu bütün güzellikleri, yutuyordu sanki.

Galiba kendi ellerimle kesbetmiştim bunları
Belki de liyakatim yoktu sana
Sen cesur olandın ben korkak
Kendimi yiğit zannederdim ama korkağın ta kendisiymişim

Kader kalemleri gayrete aşıktı
Acaba bir adım atmayı mı bekliyordu Kalem-i Ezeli
Belki de bu sıkıntılar doğacak güzel günlere gebeydi
Yoksa insanı ayakta tutan bumuydu.

Benim gibi kaba birini idareye etmeye çalıştın
Sen kurtarmaya çalışırken ben kaybetmek için yarıştaydım
Hala zerre miskal reca varsa beklerim ben
Önce kaybettirip sonra bulduran Rabb imtihan mi ediyordu bilinmez.