Külüme Karışan Kanda Yanarım şiiri, Nilüfer Gür Gökdemir şiirleri

Külüme Karışan Kanda Yanarım Şiiri

Yağmur değil yağan başım bulutlu
O yüzden her gece yere inerim
Firakın tüketse gönlüm umutlu
Kör olsa çerağım yan de yanarım

Yakıyor gönlümü hicranın nârı
Meyl etsem cevrine söner menârı
Alâm-ı firakın sönse efkârı
Hatıran bırakmaz dünde yanarım

Bicâre-i aşktan bu bezmi hâlim
Yakmaz mı ruhunu aşk-ı vebalim
Kendimden gidipte yitse mecalim
Durr-i can dediğim anda yanatım

Niye pejmurdesin niye bu ahzân
Şu divane gönlüm diyor ki bazen
Kavrulsa mevsimler kül olsa hazan
Ney’in ağladığı ün de yanarım

Ferhat’ı dağlara bir Şirin attı
Mecnun Leylasını çölde bıraktı
Bir kere yan diye ferman çıkarttı
Birde kül olmasam bin de yanarım

sineni, sinemden usulca çeksen
Aşk diye sunduğun nâr’ına yaksan
Savurup külümü uzaktan baksan
Külüme karışan kanda yanarım

Nilüfer Gür Gökdemir

silifke