Annem ve Çocukları şiiri, Savaş KARADUMAN şiirleri

Annem ve Çocukları Şiiri

“Anneme -kucağına sığındığım bir çocuk sevinciyle-“

“Biri kız üçü erkek
Gözlerinden deniz
Saçlarından güneş fışkıran çocuklarım var benim;
Acı ve yokluklarla gıdım gıdım emzirdiğim…”

İçinde kırılan fay hatları
Yüreğinde deprem
Yüreğinde enkaz
Yüzünde kıvrım kıvrım dolanan depremlerin derin çatlak izleri
Gözlerinde eski yağmurlardan kalma ıslak bir hüzün
Acılardan beslenen -alaysı- bir gülümseme
İnadına yaşamak… İnadına daha fazla gülebilmek arzusu…

“ah! Gün görmemişliğim-iz-”
“ ah! Yaşayamadıklarım-ız ah!- ” dedi -aynanın karşısına geçip-
Aynaya baktı; bir ömrü yeniden doğup doğup yeniden yaşar gibi
Gözlerini kapayıp açtı; hızla geçen bir zaman gibi
Korkmuş gibi… Yalnız gibi… Ezilmiş… Yorulmuş… Üşümüş gibi…
Karanlığı başından def eden güneşin omzuna
-eskiyen bir çocuk gülüşüyle- yasladı gözlerini;
Işığına, sıcağına, rengine hayran kalarak…
Ağlar gibi… Güler gibi
Yüreğinde küllenen çocuksu bir aşka yeniden yanar gibi
Haykırıp haykırıp susar gibi
Hüzünle eşeleyip, gözyaşıyla yeniden harladı yüreğinin ateşini…
İçini döker gibi/ kaybolan bir gülüşü yüzüne işler gibi
Uçar gibi… Konar gibi
Dudağında bir sürü bir sürü gülüş kuşları
Ağaran bir ömrü tel tel örer gibi dokundu saçlarına
Gelir gibi… Gider gibi… Çocukluğunu özler gibi
Neye benzediğine
Yılların kanırta kanırta kendinden söküp aldıklarına
Silip silip attıklarına baktı -nasıl, hala yaşadığına şaşıp kalarak-
Göçük altında kalan bir madenci gibi
Ciğeri patlarcasına derin bir nefes aldı;
Neye benzediğine odaklandı yeniden -karar kıldı-
İlk kez konuşur gibi/ güler gibi/ sever gibi/ öper gibi
Nazım’ın henüz söylenmemiş olan
O en güzel sözünü söyler gibi-büyük bir sevinçle-

“Çocuklar anne ve babalarına benzer…
Ben çocuklarıma benzedim” dedi annem
Gururlanarak…

Mayıs 2019