Son Şiiri

Son

Şarabın edasında yunduk
Tütünün cazibesine sildik kalbimizi
Körebeydik her zaman
Kim bilir kaç defa
Bilmediğimiz bir hayata koyulduk
Çoğalamadık öldükçe
Ağladıkça büyüyemedik
Kendimizi attık durmadan sönmesin diye ateş
Soğuk sinsice girer çünkü damarlara
Kelimeler gibi
Dokunsan bozulurdu büyü
Sussak namerde kalırdı meydan
Kan değil
Kendimiziz bu yaradan akan
Düş sanmışız ne depremleri
Sevgi mayası tutmuyormuş hayata
Yine de dedik: ‘Ya tutarsa?’
Acı çiçekleniyor şimdi damarlarımda
Babamın nasırlı elleri kadar dost
Anne sütü kadar tanıdık

Şiir Teması (Konusu): Hayat,keder,

Murat HALICI Şiirleri

103 kez okundu.