Zehra Ablam Şiiri
Zehra Ablam
Akşam oldu ayın şafkı vurdu penceremin önüne, ben gine yıldızlara bakıp mazinin rengsiz soluk, sokaklarında dolaşıyorum. Özlemeyi yasakladım kendime. Evet yasakladim, hayllerimde bocalıyorum.
Ben yolumu nerde şaşırdım. Hangi sokakta? Nerde karşılaşmıştım aşk denilen melete? Evet hatırladım. Zehra ablam anlatmıştı. Ozamanlar beş yasındaydım. Zehra ablam ise çok genç 17 yaşında.
„Aşk nedir?“, diye sormuştum. „Yenilirmi içilirmi?“ Zehra ablam şaşkınca gözlerime bakıyordu. Ben sorgulamaya devam ettim. „Söyle Zehra ablam. Kuvetlendirirmi Aşk? Kassmı yapar? Yoksa aşkın kanatlarıma var? Insanı taaa gökyüzüne uçururmu?“.
Hüzünlü gözleriyle yüzüme baktı. „Büyüde tanış Meleğim, büyüde tanış, ben ona küstüm sen barış“, diye fısıldadı. Gözlerinden akan yaşa anlam verememistim.
Büyüdüm aşkla tanıştım. Önce barıştım, sonra Zehra ablam gibi küstüm hüzne karıştım. Onu Gözyaşımla yıkadım, nefretime sarıp kalbimin en kuytu köseşine gömdüm. Bir daha yakmasın canımı diye.
Ama neden, neden yüreğim acıyor. Icerim yangınlarda dışarım buz. Onu o kuytu karanlıktan çıkarsam. Kalbimden söküp atsam acaba üşürmüyüm yoksa hayal dünyamdan çıkıp büyürmüyüm? ….
Şiir Teması (Konusu): Özlem, Hüzün, Ask.
104 kez okundu.