Hayatta Ben En Çok Babamı Sevdim şiiri

Hayatta Ben En Çok Babamı Sevdim Şiiri

Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk
Çırpı bacaklarıyla - Ha düştü ha düşecek -
Nasıl koşardı ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim.

Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici - hep hepp acele işi -
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi.
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezber ettim gurbeti.

Sevinçten uçardım hasta oldum mu
40'ı geçerse ateş, çağ'rırlar İstanbul'a
Bir helalleşmek ister elbet, diğ'mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.

En son teftişine çıkana değin
Koştururduk ardından o uçmaktaki devin
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim.

Can YÜCEL